Ochrona małoletnich jest jednym z kluczowych zagadnień w obszarze prawa i polityki społecznej. W dobie cyfryzacji, gdzie dostęp do informacji jest niemal nieograniczony, a dzieci i młodzież coraz częściej korzystają z internetu, zapewnienie im bezpieczeństwa staje się priorytetem dla rodziców, instytucji edukacyjnych oraz organów państwowych. W odpowiedzi na rosnące zagrożenia wprowadzane są regulacje prawne mające na celu ochronę najmłodszych.
Dział: W praktyce
Nasza rozmówczyni to doświadczona nauczycielka, która od ponad dwóch dekad związana jest z edukacją. W wywiadzie opowiada o swojej pasji do nauczania, wyzwaniach codziennej pracy i obserwacjach dotyczących zmian, jakie zaszły w polskim systemie oświaty. Czy współczesna szkoła różni się od tej sprzed lat? Jak zmieniały się potrzeby uczniów i wymagania wobec nauczycieli? Na te i inne pytania odpowiada nauczycielka, która na własnej skórze doświadczyła
ewolucji polskiego szkolnictwa.
Czy nauczyciel to urzędnik? Oczywiście, że nie. Ma on co prawda zapewnioną prawną ochronę taką samą jak funkcjonariusz publiczny, ale nie czyni go to w żaden sposób, potocznie mówiąc, urzędnikiem, a bardziej formalnie – pracownikiem służby cywilnej. Nauczyciel to z definicji pracownik pedagogiczny realizujący zadania dydaktyczne, wychowawcze i opiekuńcze. Są kraje, na przykład Niemcy, w których nauczyciele mają status urzędników i są z tego tytułu np. pozbawieni prawa do strajku. Natomiast Polska do nich nie należy.
Przepisy prawa pozwalają na nawiązanie współpracy pomiędzy szkołą a wolontariuszami. Jakie powinny być zasady tego typu współpracy, a także w jakim zakresie wolontariusz może wspierać szkołę?
Podstawą właściwego rozwoju dzieci jest zapewnienie im życia w bezpiecznym i przyjaznym środowisku, bez przemocy i zaniedbania. Datego wszyscy dorośli mający styczność z dziećmi powinni je chronić przed jakimkolwiek krzywdzeniem. Jednym z narzędzi wzmacniających tę ochronę są Standardy ochrony małoletnich – zasady i procedury postępowania, do opracowania i wdrożenia których przedszkola, szkoły i placówki oświatowe miały czas do 15 sierpnia br.
Samorząd uczniowski to społeczny organ szkoły reprezentujący interesy uczniów lub słuchaczy. Jest jednym z czterech obligatoryjnych (w przypadku większości szkół) organów szkoły – obok dyrektora, rady pedagogicznej oraz rady rodziców. Zasady jego działania określa art. 85 ustawy Prawo oświatowe. Nieliczne regulacje, w szczególności uprawnienia, dotyczące samorządu uczniowskiego znajdują się również w innych aktach prawnych, np. w ustawie o samorządzie gminnym.
Minister Edukacji podpisała rozporządzenie z dnia 20 maja 2024 r. w sprawie ramowych planów nauczania dla publicznych szkół (Dz. U. z 2024 r., poz. 781). Nowe rozporządzenie zaczęło obowiązywać od 1 września 2024 r.
Czy zdajecie sobie sprawę, że kiedyś na Ziemi mieszkało kilka gatunków ludzi? A może widzieliście mrówki noszące patyczki do mrowiska? W jakim celu to robią? Czy po gwiazdach można chodzić boso? Dlaczego człowiek zapomina, skoro mózg jest genialny? Jak to możliwe, że ptaki latają, a ludzie nie? Każdy młody człowiek chce się uczyć i odkrywać, dlatego zadaje pytania i łatwo daje się wciągnąć w ciekawie opowiedziane historie. Cecha ta jest mu dana od urodzenia. Głównym zadaniem szkoły wydaje się więc podtrzymanie tej naturalnej pasji i nie zepsucie tego, co zgodne z naturą mózgu. Niestety, dzieje się wręcz przeciwnie. Dziecko chce się uczyć, rozwijać i poznawać świat, ale… potem idzie do szkoły. Wówczas to, co kiedyś było czystą przyjemnością, staje się obowiązkiem. A to zmienia wszystko.
Zarządzanie placówką oświatową różni się od zarządzania innymi organizacjami, ale tylko w jego wąskim zakresie. Ogólne reguły zarządzania organizacjami powinny być znane wszystkim menedżerom, natomiast biorąc pod uwagę specyfikę danej organizacji albo poszczególne obszary jej funkcjonowania, zarządzanie może być prowadzone w różny sposób. Zarządzanie zespołami w oświacie opiera się na analogicznych metodach jak w przypadku innych organizacji i/lub przedsiębiorstw. Niniejszy artykuł jest próbą odpowiedzi na pytanie: czy zespołem należy zarządzać, czy kierować?
Problemy uczniów i uczennic doświadczających zaburzenia czy zespołu zaburzeń zwanego ogólnie dysleksją, często są sprowadzane jedynie do trudności związanych z czytaniem i poprawnym pisaniem, na które zwracają uwagę przede wszystkim nauczyciele i nauczycielki języka polskiego. Jednak przyjęta i stosowana dość powszechnie, w tym w polskim prawie oświatowym, definicja dysleksji – rozumianej jako specyficzne trudności w uczeniu się – znacznie rozszerza ich zakres. Jej wrodzony bądź rozwojowy charakter, polegający na zaburzonym funkcjonowaniu układu nerwowego, powoduje, że trudności te nie będą dotyczyły tylko nauki wyżej wymienionych czynności, ale także umiejętności życiowych związanych np. z motoryką małą, czyli choćby sznurowaniem butów czy orientacją przestrzenną potrzebną do odróżniania stron prawej od lewej, wskazywania kierunków lub posługiwania się mapą.
W piśmiennictwie spotykamy różne opracowania stylów zarzadzania. Mają one olbrzymie znaczenie w całym procesie kierowania. Od stylu zarządzania zależy nie tylko ostateczny wynik pracy zespołu, ale również atmosfera współpracy, tempo działania, płynność przekazywania informacji, identyfikacja i klasyfikowanie informacji przekazywanych przez kierownika jako kluczowe i mniej ważne dla realizacji wyznaczonego celu, stopień zaangażowania poszczególnych członków zespołu w zadanie, poczucie odpowiedzialności, entuzjazm, motywacja, wiara w sukces itd.