Trener, mediator, coach, tutor specjalizujący się w rozwijaniu kompetencji niezbędnych dla rozwoju. Od lat związany z systemem wspomagania zarówno jako osoba prowadząca państwową, później samorządową, ale również niepubliczną placówkę doskonalenia nauczycieli. Partner wielu projektów realizowanych zarówno przez centralne, jak i regionalne placówki doskonalenia nauczycieli. Uczestnik i współautor materiałów wypracowanych w ramach projektu „Przywództwo edukacyjne”, a także autor ramowego programu i współrealizator szkoleń z zakresu kształtowania postaw
Człowiek jest jedynym przedstawicielem świata zwierząt, który potrafi się porozumiewać. To, że potrafimy nie tylko dostrzegać otaczającą nas rzeczywistość, dokonywać analizy zachodzących w niej zależności, a co najważniejsze – nazywać poszczególne jej części, a nawet reinterpretować i tworzyć własne światy, zawdzięczmy między innymi naszemu mózgowi. Jak więc komunikować się z rozwijającym się dzieckiem?
Jednym z ważnych obszarów skutecznej pracy nauczyciela jest właściwa organizacja pracy ucznia, w tym kreowanie pracy zespołowej. Dane pokazują, że uczniów wyjątkowych zawsze będzie co najwyżej kilka procent, a cała reszta to średni, przeciętni, a nawet tacy, którzy zupełnie sobie nie radzą. Czy możliwa jest więc praca w grupie, która usatysfakcjonuje zarówno uczniów jak i nauczycieli?
Kiedy stajemy naprzeciwko kipiącego od emocji dzieciaka albo niepotrafiącego opanować swojej potrzeby rozładowania napięć nastolatka, zastanawiamy się często, po czyjej stronie jest prawo do radykalnej reakcji – czy naszego podopiecznego, który przecież nie jest jeszcze do końca gotowy do tego, żeby radzić sobie z kryzysowymi sytuacjami, czy po naszej, bo czujemy się obrażani, upokarzani i traktowani jak worek treningowy do bicia. Prawda jest taka, że żadna ze stron nie ma prawa do tego, by obrażać i poniżać innych, a tym bardziej stosować wobec drugiej osoby przemocy. By sobie z tym radzić, warto skorzystać z narzędzi oraz metod działania, jakie oferuje Porozumienie bez Przemocy.
Szkoła powinna w coraz większym stopniu stawać się miejscem współpracy wielu osób. Większości? Może nawet wszystkich, którzy są z nią związani.
Wielu z nas z uznaniem odnotowuje przesłanie niezliczonych obrazków, które spotykamy w sieci, a które zawierają tekst typu: „Jeśli huśtałeś się na trzepaku, to miałeś szczęśliwe dzieciństwo”. Wielu z nas z niepokojem wyraża się o dzisiejszych dzieciach, które nie potrafią się ze sobą bawić, a czas spędzają głównie przyklejone do ekranu swoich smartfonów. Wielu z nas nie rozumie, dlaczego te dzieci nic z tym nie robią i dlaczego coraz bardziej różnią się od nas, kiedy byliśmy w ich wieku. I… nic z tym nie robimy!
Przepisy prawa oświatowego nakładają na szkołę szereg zobowiązań związanych z organizacją oraz prowadzeniem zajęć. Żadne z nich nie mówi o tym, że oferta edukacyjna realizowana w szkole musi być w jakiś sposób atrakcyjna, czy choćby interesująca.
Wystarczy robić to, co jest konieczne w danym czasie. Z pozoru jest to bardzo dobre rozwiązanie. Problem tylko, czy to, co jest konieczne w danym czasie, jest dokładnie tym, czym powinniśmy się zajmować.
Wielu z nas myśli o swoim życiu, jak o trwaniu w nieustannym kołowrotku. Ciągle w biegu, nieustannie pod górkę, niby aktywnie, ale kiedy spojrzymy na pokonany dystans, widzimy, że w gruncie rzeczy nie ruszyliśmy z miejsca.
Świat się zmienia. Zmienia się również rzeczywistość szkoły i procesów w niej zachodzących, a także wypełniający szkołę uczniowie oraz – choć w mniejszym zakresie – ich nauczyciele. Wobec tak wielu zmian musi się też zmienić sposób nauczania. Pojawiły się nowe rozwiązania: z jednej strony bazujące na technikach pracy zespołowej, z drugiej – wynikające z możliwości, jakie dają rozwiązania cyfrowe, z trzeciej – będące konsekwencją rozwoju neuronauk i coraz szerszego stosowania wiedzy o tym, jak uczy się mózg.
Współczesna edukacja od lat i z wielkimi oporami próbuje wyrwać się z ram narzuconych jej na przełomie XIX i XX wieku przez świat, który w obszarze zatrudnienia potrzebował w 50% robotników, w 30% rzemieślników i urzędników, a jedynie w 20% osób z wykształceniem pozwalającym samodzielnie kształtować swoje życie i wpływać na życie innych. Dziś w kontekście poszukiwanych absolwentów potrzeby są radykalnie inne.
Szkołą rządzi autorytet formalny. Mówią o tym rodzice wysyłający swoje maluchy na naukę: „Pamiętaj słuchać nauczyciela. On wie lepiej!”. Mówią o tym sami nauczyciele: „Co może powiedzieć ktoś, kto nie uczy w szkole? Nic nie może powiedzieć!”. Mówią też o tym uczniowie: „Nauczyciela trzeba słuchać, bo inaczej postawi jedynkę!”. To przykre, ale tak jest. Pytanie, jak przykłada się do tego polska szkoła, a zwłaszcza przepełniająca ją na wiele sposobów dyskryminacja.
Czym jest narracja pozytywna, dlaczego ważne jest świadome dokonywanie analizy celów, do czego służy „drzewko ambitnych celów” i jak wykorzystać jego potencjał w warunkach szkolnych, aby przygotować się do efektywnego stworzenia nowej oferty edukacyjnej? Na te i inne pytania odpowiadamy w artykule.
