Dział: Zdrowie psychiczne

Coraz więcej mówi się o tym, że nowe technologie stanowią źródło wielu zagrożeń wśród dzieci i młodzieży. Najczęściej eksperci wskazują na zbyt długie i intensywne korzystanie z urządzeń ekranowych oraz na nieodpowiednie treści przesycone wulgarnością, agresją, przemocą, erotyką i pornografią. Jednak nie są to jedyne problemy, z którymi mierzą się uczniowie i uczennice w związku z nadmiernym korzystaniem ze smartfonów, tabletów, laptopów oraz internetu. W jaki sposób działać, aby ochronić młodzież przed zagrożeniami płynącymi z cyberświata?

„Korzystanie z technologii i treści cyfrowych wymaga refleksyjnego i krytycznego, a zarazem pełnego ciekawości, otwartego i perspektywicznego nastawienia do ich rozwoju. Wymaga również etycznego, bezpiecznego i odpowiedzialnego podejścia do stosowania tych narzędzi”[1].

Superwizja jest pojęciem obecnym w psychologii oraz psychoterapii. Co daje superwizja psychologowi i psychoterapeucie? Po pierwsze spełnia on w ten sposób niezbędny wymóg, przygotowując się do pracy lub pracując w zawodzie, po drugie otrzymuje przestrzeń do rozwoju. Praca z ludźmi i dla ludzi polegająca na stałym kontakcie z nimi oraz budowaniu i utrzymywaniu relacji niezwykle absorbuje. W wielu innych dziedzinach, oprócz psychologii i psychoterapii, także funkcjonują superwizje, między innymi w pracy socjalnej. Czy pracownicy oświaty mają możliwość superwizowania swojej pracy?

O ile dużo mówi się o potrzebie wspierania dobrostanu uczniów i uczennic oraz obowiązku realizowania pomocy psychologiczno--pedagogicznej w szkole, to kwestia kondycji psychofizycznej nauczycieli, wychowawców i innych specjalistów pracujących w szkole jest podejmowana bardzo rzadko. Najczęściej temat ten omawia się w kontekście zwolnień lekarskich oraz urlopów dla poratowania zdrowia. Czy nauczyciel, który sam potrzebuje wsparcia, może udzielać efektywnej i skutecznej pomocy swoim uczniom?

Kryzysy, których doświadczają uczniowie i uczennice, mają różne oblicza. Jeśli chodzi o konflikty rówieśnicze, nauczyciele jakoś sobie radzą. Natomiast wobec trudności psychicznych dzieci i młodzieży wielu nauczycieli jest bezsilnych i traci zdolność działania. Brakuje im odpowiedniej wiedzy, kompetencji oraz wsparcia. Czasem zwyczajnie nie jest im dobrze w roli interwenta kryzysowego, dlatego rzadko rozpoznają sytuacje kryzysowe. Wolą, kiedy interwencję podejmuje szkolny psycholog lub pedagog. Czują się pewniej, jeśli uczniowi w kryzysie udziela pomocy specjalista.

Jak głosi znana łacińska maksyma, ignorantia legis non exculpat – nieznajomość prawa nie jest usprawiedliwieniem. Prawdę tę można odnieść do szkolnej rzeczywistości. Brak wiedzy na temat określonych w dokumentach szkoły reguł bezpiecznego zachowania na terenie placówki wynikających z wewnętrznych regulacji oraz ogólnych przepisów prawa nie zwalnia nikogo z przestrzegania obowiązujących w placówce norm i procedur zapewniających dzieciom i pracownikom ochronę przed agresywnymi zachowaniami.

Wprowadzenie nowej klasyfikacji chorób i zaburzeń psychicznych wywołuje wiele obaw związanych z nazewnictwem i kryteriami diagnostycznymi chorób i zaburzeń. Czas na wprowadzenie do użytku klinicznego ICD-11 to pięć lat. Polskie Ministerstwo Zdrowia zapowiada, że może to nastąpić już w czerwcu 2023 r. Co może zmienić się po wdrożeniu nowej klasyfikacji?

Dla przeciętnego kierownika lub dyrektora, stanowisko zarządcze jest kolejnym krokiem w rozwoju kariery, a nie dążeniem samym w sobie. Z tego powodu większość zarządzających uzyskuje posadę według klucza merytorycznego, wyśmienitej znajomości biznesu, w którym działają, zdolności organizacyjnych lub niezrównanej umiejętności tworzenia dobrych relacji z przełożonymi. Tymczasem obszar przewodzenia grupie pracowników, zwany popularnie „miękkim zarządzaniem”, często pozostaje niezagospodarowany. Wśród „miękkich” wyzwań, szczególnie dziś, wysokie miejsce na liście zajmuje motywacja.