Od wielu lat świetlica szkolna traktowana jest jako wartość drugorzędna w systemie edukacji – głównie jako dodatkowe miejsce opieki nad dziećmi, np. podczas nieobecności nauczycieli lub w innych nieoczekiwanych sytuacjach. Faktem jest, iż funkcjonuje ona w inny sposób i nie rozlicza się ze swoich działań podczas egzaminów, niemniej jednak stanowi bardzo istotny element w życiu szkolnym uczniów. Patrząc na świetlicę szkolną jako na miejsce w systemie edukacji, można niekiedy odnieść wrażenie, że jest piętą achillesową szkół. Mimo iż stawiano jej wielkie wymagania, tak naprawdę niewiele się w niej działo. Nie oszukujmy się, ale do niedawna świetlice szkolne nie cieszyły się zbyt entuzjastycznym nastawieniem dzieci i rodziców. Oczywiście, i w tym wypadku należy wystrzegać się generalizowania, jednak zważając na podejście i odczucia w stosunku do świetlicy szkolnej, można pokusić się o takie określenie i zauważyć, że nie wszystko poszło jak należy.
W ostatnich latach świetlice przeżyły przeobrażenie z różnych względów – funkcjonalnych, ale i czysto „technicznych”, ze wzrostem liczby dzieci uczęszczających do nich. Nadal jednak nie rozwiązano problemu związanego z samym pomysłem na ich funkcjonowanie. Świetlica pozostaje słabym punktem szkół – niewiele placówek może pochwalić się ich idealnym działaniem. Mam tu na myśli realizowanie zadań w taki sposób, że każda ze stron jest zadowolona, a dzieci chętnie biorą udział we wszystkich proponowanych im aktywnościach. Z wieloletnich obserwacji wynika, że mimo usilnych starań nadal nie wszystko udało się zrobić; mimo wielu prób i oczekiwań dyrektorów, nie potrafimy stworzyć miejsca atrakcyjn...
