0
11694
Po przeanalizowaniu kwestii kwalifikacji zawodowych specjalistów szkolnych udzielających pomocy psychologiczno-pedagogicznej oraz nadzoru dyrektora nad ich pracą nadszedł czas na określenie form tejże pomocy w szkole. W kolejnym artykule z cyklu Pedagogiczny Niezbędnik Dyrektora poruszamy zatem temat form udzielania uczniom pomocy psychologiczno-pedagogicznej.
To, w jakich formach powinno się udzielać pomocy psychologiczno-pedagogicznej, bardzo precyzyjnie określono w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z 9 sierpnia 2017 r. w sprawie zasad organizacji i udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach. Obecnie – po kilku nowelizacjach tego rozporządzenia – obowiązuje tekst jednolity opublikowany w Dzienniku Ustaw 22 lipca 2020 r. (pod pozycją 1280).
Analiza zawartych w nim zapisów wskazuje jednoznacznie, że:
[1] Wszystkie formy świadczonej pomocy psychologiczno-pedagogicznej są bezpłatne, a udział dziecka/ucznia/wychowanka/słuchacza w zaplanowanych w jej ramach zajęciach jest dobrowolny.
Zasada ta obowiązuje we wszystkich typach placówek oświatowych i na każdym etapie edukacji.
[2] Udzielanie pomocy psychologiczno-pedagogicznej w danej formie następuje w trzech przypadkach:
- na podstawie opinii wydanej przez publiczną poradnię psychologiczno-pedagogiczną, w tym poradnię specjalistyczną, a w niektórych przypadkach, określonych w odrębnych przepisach – także przez poradnię niepubliczną;
- na podstawie orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego oraz o potrzebie nauczania indywidualnego;
- na wniosek samego ucznia, jego rodzica/opiekuna prawnego, dyrektora, wychowawcy, nauczyciela przedmiotu, specjalisty prowadzącego zajęcia z uczniem, asystenta rodziny, kuratora sądowego, pielęgniarki szkolnej.
[3] Co do zasady pomoc psychologiczn...
Dalsza część jest dostępna dla użytkowników z wykupionym planem
